از کادوی تولدِ آغشته به خون تا چای و برنج تاریخ مصرف گذشته
تاریخ انتشار: ۱۰ فروردین ۱۴۰۱ | کد خبر: ۳۴۶۷۴۳۱۹
نرگس کیانی: معمولا رسم بر آن است که در پایان هر سال، نگاهی می‌اندازند به آنچه در ۳۶۵ روزِ پشت سر گذاشته شده است؛ نگاهی برای دیدن لحظات لذت‌بخش و شیرین اگر وجود داشته باشند و نگاهی برای دیدن خطاها که قطعا وجود دارند، جهت پیشگیری از تکرار دوباره‌شان.
تئاتر نیز همچون دیگر حوزه‌های فرهنگی و همچون تمام شئونات زندگی از این خطاها مبرا نیست و آنچه در ادامه می‌خوانید نگاهی است به اتفاقاتی که می‌توان «غلبه حاشیه بر متنِ» تئاتر خواندش؛ از جر و بحث بر سر نژادپرستانه بودن رنگ چهره حاجی‌فیروز تا قمه‌کشی در تئاتر شهر و از یک روز باز و یک روز بسته بودن سالن‌های تئاتر به دستور اداره‌کل هنرهای نمایشی در پی شیوع و ماندگاری کرونا در کشورمان تا ارسال اقلام مصرفی تاریخ مصرف گذشته به عنوان عیدی برای اهالی تئاتر از سوی نهادی صنفی که نام آنها را یدک می‌کشد!
علیرضا زاکانی نگذاشت بفهمیم حاجی فیروز هنوز هم «نژادزده» است؟!۱۷ مرداد ۱۴۰۰ بود که علیرضا زاکانی با رای ۱۸ عضو از شورای ۲۱ نفره شهر تهران انتخاب شد تا جانشین پیروز حناچی در این سمت شود.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
ابتدای سال ۱۴۰۰، محمد جوادی‌یگانه، معاون امور اجتماعی و فرهنگی شهرداری تهران طی بخش‌نامه‌ای به زیرمجموعه‌های شهرداری درمورد برگزاری برنامه‌های نوروزی در سطح شهر چنین نوشت: «به دلیل وجود نقدهایی که در مورد چهره سیاه حاجی‌فیروز و نژادپرستانه دانستن چهره او، وجود دارد برای پیشگیری از سوءبرداشت در این مورد، شهرداری تهران در برنامه‌های نوروزی از نمایش حاجی‌فیروز با صورت سیاه در کارناوال‌های نوروزی خودداری می‌کند.»
تصمیمی که نخست در میان خود کارمندان شهرداری با موجی از مخالف‌ها و موافقت‌ها همراه شد؛ غلامحسین محمدی، مشاور شهردار و رئیس مرکز ارتباطات بین‌الملل شهرداری تهران از آنچه نشان دادن «شجاعت و مسئولیت‌پذیری» با دستور حذف حاجی‌فیروز از برنامه‌های نوروزی خواند، استقبال کرد اما علی اعطا، سخنگوی شورای شهر تهران نسبت به این تصمیم واکنش منفی نشان داد و گفت: «دستور به توقف یک امر دایر فرهنگی و دستور ناپذیر، ندهید.»
در میان هنرمندان اما کسی نبود که با برداشت جوادی‌یگانه از سیاهی چهره حاجی‌فیروز موافق باشد و آن را نزدیک به واقعیت بداند از جمله علی نصیریان، بازیگر سرشناس تئاتر، سینما و تلویزیون که در واکنش به این موضوع تاکید کرد سیاهی حاجی‌فیروز ربطی به نژادپرستی ندارد. نصیریان در این مورد گفت: «عمونوروز، مبارک و سیاه دلقک‌های معروف نمایش سنتی ایران هستند، همان‌طور که در هنرهای نمایشی کشورهای دیگر هم دلقک وجود دارد.»
بیشتر بخوانید: واکنش حسین کیانی به ابلاغیه عجیب شهرداری: حاجی‌فیروز سال‌هاست مرده است! واکنش افشین هاشمی به ابلاغیه عجیب شهرداری: روح ضدنژادپرستی‌تان را جای درست خرج کنید! پاسخی به بخشنامه شهرداری تهران: اندیشه شماست که نژادپرستانه است! اعتراض مسجدجامعی به شهرداری: نمی‌توانیم با بخشنامه بگوییم حاجی فیروز شکل دیگری باشدحسین کیانی، نمایشنامه‌نویس و کارگردان تئاتر هم در صفحه اینستاگرام خود نوشت: «حاجی‌فیروز سال‌هاست مرده است و چیزی از استخوان‌های او باقی نمانده است. همه شخصیت‌ها و اسطوره‌های آیینی و نمایشی فرهنگ ایران‌زمین چنین شده‌اند.»
در این میان، عده‌ای از کاربران فضای مجازی از «حذف آنچه باعث شادی مردم می‌شود» انتقاد کردند و عده‌ای برای مقابله با نژادپرستی، خواستار رسیدگی به وضعیت مهاجران افغان و اقلیت‌های قومی و مذهبی به جای ایرادگیری از سیاهی چهره حاجی‌فیروز شدند.
در هر صورت زاکانی برای آن که لزومی نداشته باشد وقت‌مان را صرف فکر کردن به چنین اموری کنیم، اساسا برگزاری چنین مراسمی در سطح شهر تهران در نوروز ۱۴۰۱ را لغو کرد!
کادوی تولد برایت خون آوردیم!جمعه هشتِ بهمن ۱۴۰۰، اهالی و علاقه‌مندان تئاتر چشم انتظار دعوت شدن به جشن تولد ۴۹ سالگی بنای استوانه‌ای محبوب‌شان نبودند چون برنامه‌ای در کار نبود اما دست کم توقع نداشتند با تیترهای شوکه‌کننده‌ای چون «تولد تئاتر شهر با قمه‌کشی همراه شد!»، «رَدِ خون بر چهره تئاتر شهر در روز تولدش!»، «قمه‌کشی در تئاتر شهر/ باز هم خون ریخته شد» و... مواجه شوند. تولد نمی‌خواستند اما توقع دیدن فیلم پیکری خونین، افتاده در محوطه تئاتر شهر، انبوهی خون بر زمین و قمه بیرون کشیده از غلاف را هم نداشتند.
اتفاقی که بار دیگر موافقان و مخالفان تعیین حریم محوطه مجموعه تئاتر شهر را مقابل یکدیگر قرار داد و این بار موافقان، رعب‌آورترین سندِ ممکن؛ تصاویری از پیکری آغشته به خون مقابل قلب تئاتر کشور را، روی میز مسئولین شهری گذاشتند. هرچند این آخرین سند نیز نتوانست منجر به تعیین تکلیف حریم مجموعه تئاتر شهر در سال ۱۴۰۰ شود و پای این پرونده همچنان باز، به سال ۱۴۰۱ کشیده شد.
بیشتر بخوانید:
تامین امنیت تئاترشهر پس از قمه‌کشی
آخرین تصمیم مدیران تهران درباره حصارکشی اطراف تئاتر شهر
چای و برنج تاریخ مصرف گذشته نمی‌خورید؟! برش گردانید!«ارسال بسته‌های معیشتی با تاریخ مصرف گذشته برای برخی اعضای خانه تئاتر از سوی مسئولین این نهاد صنفی، بسیار تاسف‌بار و بیشتر از آن، توهین‌آمیز بود.» این بخشی از واکنش اهالی تئاتر به اقدام خانه‌ای بود که نام آنها را یدک می‌کشد؛ سه‌شنبه ۲۴ اسفند ویدئویی در فضای مجازی منتشر شد که خبر از اقدام خانه تئاتر به ارسال اقلام خوراکی برای برخی از اعضای انجمن‌های ۱۷ گانه‌اش می‌داد؛ اقلامی با تاریخ انقضای سرآمده.
اقدامی که واکنش‌هایی چون «این تاریخ مصرف خانه تئاتر است که سرآمده» را موجب شد و اطلاعیه این نهاد صنفی نه تنها موجب فروکش کردن شعله‌های آتش این خشم نشد که برانگیخته‌ترش کرد. اطلاعیه‌ای که در بخشی از آن چنین جملات عجیبی آمده بود: « این اقلام خوراکیِ خشک (مانند چای، برنج و حبوبات) معمولا در ارجاع به کارخانه‌ها، دوباره بسته‌بندی شده و با تاریخ جدید روانه بازار می‌شوند. خانه تئاتر به جای دورریزی، تصمیم‌گیری را بر عهده مدیران محترم انجمن‌ها گذاشته تا به تشخیص خود به عزیزانی که با تاریخ مصرف آنها مشکلی ندارند، بدهد.»
و ضربه آخر را این‌طور حق‌به‌جانبدارانه زده بود: «از عزیزانی که بسته‌های حمایتی را دریافت کرده و خواستار استفاده نیستند خواهشمند است طی امروز و فردا (سه‌شنبه و چهارشنبه ۲۴ و ۲۵ اسفند) یا خود آن را به خانه تئاتر بازگردانند یا از طریق پیک بفرستند. مبالغ و هزینه پیک‌ها از سوی خانه پرداخت خواهد شد.»
نهادی صنفی که به جای پیگیری مطالبات صنفی اعضایش، کارش به ارسال چای و برنج و حبوبات تاریخ مصرف گذشته رسیده و با اعتراض هم که مواجه می‌شود، مظلوم‌نمایانه می‌پرسد «واقعا نمی‌خواهید؟!»، «برش گردانید، پول پیکش را هم می‌دهیم!»
یک بازی دردناک؛ امروز باز، فردا تعطیل، پس‌فردا باز و روز بعد تعطیلسال نو اهالی تئاتر در آغاز ۱۴۰۰ قرار بود با «جنگ و صلحِ» میثم یوسفی، «مرفیِ» نگین ضیایی و «کنسرت مرگ گرمِ» محمدرضا عطایی‌فر از ۸ فروردین در تئاتر شهر شروع شود اما تعطیلیِ تا اطلاع ثانوی به علت نارنجی‌شدن تهران اجازه بیش از یک اجرا را به آنها نداد.
بازگشایی دوباره در ۱۲ فروردین ۱۴۰۰ با تغییر دسته‌بندی شغلی اهالی تئاتر و موافقت با انتقال‌شان از گروه سه به گروه دو رخ داد و رسانه‌ها با تیتر «خواسته‌ای که بعد از یک سال محقق شد» به استقبالش رفتند. قرمز شدن شهر تهران در ۱۷ فروردین اما باز هم درِ سالن‌ها را بست.
یک ماه بعد، ۱۸ اردیبهشت خبر آمد که تئاتری‌ها می‌توانند روی صحنه بروند و تیتر اَمریِ «نباید از بازگشایی سالن‌های تئاتر ترسید» در پس ظاهرِ آمرانه‌اش، درخواست می‌کرد هنرمندان بار دیگر برای عادی نشان‌دادن شرایط پا پیش بگذارند.
هرچند مشاغل گروه یک و دو که سینما و تئاتر را هم دربرمی‌گرفت، از ۱۸ اردیبهشت در شهرهای نارنجی و قرمز، مانعی برای فعالیت نداشت ولی شرایط اجرای تئاتر و به‌تبع آماده شدن گروه برای رفتن روی صحنه به گونه‌ای بود که سالن‌های نمایشی باید دست کم چند روزی برای بازگشایی صبر می‌کردند.
۱۲ تیر ۱۴۰۰ بود که خبر آمد تهران و ۹۱ شهر دیگرِ ایران در وضعیت قرمز کرونا قرار گرفته‌اند. همان روز سازمان سینمایی اعلام کرد که باز یا بسته بودن سالن‌های سینما را بر عهده سینماداران گذاشته است و این در حالی بود که اداره‌کل هنرهای نمایشی از تعطیلی دو هفته‌ای سالن‌های تئاتر خبر داد. دو هفته‌ای که اگرچه در طول آن سالن‌های دولتی تعطیل بودند اما در آغاز هفته دوم‌اش؛ دوشنبه ۲۱ تیر شاهد بازگشایی و ادامه کار تماشاخانه‌های خصوصی از جمله پردیس تئاتر شهرزاد، تماشاخانه نوفل‌لوشاتو و سالن مشایخی بودیم.
هرچند این آخرین تعطیلی سالن‌های تئاتر در سال ۱۴۰۰ بود و پس از آن گروه‌های نمایشی توانستند با بهره‌گیری از ۵۰ درصد ظرفیت تا پایان سال به کار خود ادامه دهند اما شیوه مدیریت بحران اداره‌کل هنرهای نمایشی از زمان شیوع کرونا و اولین اطلاعیه روابط‌عمومی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی در سوم اسفند ۱۳۹۸ مبنی بر لزوم تعطیلی فعالیت‌های فرهنگی و هنری تا آخرین اطلاعیه اداره‌کل هنرهای نمایشی در این مورد در ۱۲ تیر ۱۴۰۰، نشان از عدم توانایی مدیران این اداره‌کل در مدیریت اوضاع بحرانی داشت.
۵۷۲۵۹
کد خبر 1616653منبع: خبرآنلاین
کلیدواژه: تئاتر تئاتر شهر بازیگران تئاتر تئاتر خصوصی کارگردانان تئاتر خانه تئاتر نوروز علیرضا زاکانی شهرداری تهران اداره کل هنرهای نمایشی تاریخ مصرف گذشته سالن های تئاتر شهرداری تهران اهالی تئاتر حاجی فیروز خانه تئاتر تئاتر شهر شهر تهران سالن ها قمه کشی
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.khabaronline.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «خبرآنلاین» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۴۶۷۴۳۱۹ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
ممنوعیت‌های تازه به سبک دهه ۶۰ در مدارس
روزنامه هم میهن در گزارشی به قلم شادی مکی به سختگیری‌هایی که در برخی مدارس می‌شود پرداخت و همچنین رفتار مدیران و معاونان را در این مدارس مورد بررسی قرار داد: در مدارس چه می‌گذرد؟ مدیران، مشاوران و معاونان چگونه با دانش‌آموزان تعامل می‌کنند؟ اینها پرسش‌های مهمی است که دانش‌آموزان، مدیران و کارشناسان آموزشی به آن پاسخ می‌دهند. دانش‌آموزان می‌گویند که هنوز کیف‌هایشان را برای پیدا کردن سیگار، آینه، لوازم آرایش و گوشی‌های تلفن‌همراه می‌گردند و در این پروسه فشار زیادی به آنها وارد می‌شود. هنوز اندازه و رنگ موی دانش‌آموزان دختر در کانون توجه است. هنوز رفت‌وآمد‌ها کنترل می‌شود. با پسران رفتار‌های نادرست می‌شود، برایشان جلسه‌های توجیهی برگزار می‌کنند و در این وضعیت دانش‌آموزان متولد دهه‌های ۸۰ و ۹۰ که زیربار مدرسه‌داری با سختگیری‌های دهه ۶۰ نمی‌روند، لجبازتر شده‌اند.
کارشناسان آموزشی می‌گویند که با نسخه‌های قدیمی و تاریخ‌انقضا‌گذشته نمی‌شود با این دانش‌آموزان تعامل کرد. به گفته این کارشناسان، هنجار‌های نوجوانان امروز به‌تبع تحولات رخ‌داده در جهان و در کشور تغییر کرده است. رفتار‌هایی مانند بازرسی کیف‌ها که نسل‌های دهه‌های ۵۰ و ۶۰ هم با آن سر ناسازگاری داشتند، امروز نمی‌تواند راهی برای تعامل با نوجوانان باشد. تنها نتیجه این رفتارها، احساس انزجار و تنفر نسبت به ارزش‌ها و قوانین است. کارشناسان می‌گویند که نسل جدید، زور و اجبار را نمی‌پذیرد و برای پذیرش یک مسئله ابتدا باید اقناع شود و بعد از آن حق انتخاب داشته باشد.
هنوز «آینه» ممنوع استدانشآموزان مقطع متوسطه گلایه فراوان دارند؛ گلایه آنها از برخورد‌های سلیقه‌ای است. کیانا یکی از دانش‌آموزان کلاس نهم است که می‌گوید: «مسئولان مدرسه، اول سال تحصیلی برای بچه‌ها جلسه‌ای برگزار کردند و درباره همین مسائل با ما حرف زدند. آنها گفتند اگر بچه‌ها پیرسینگ یا هر وسیله دیگری که با استایل دانش‌آموزی تطابق ندارد، همراه‌شان دارند محترمانه تحویل دهند. اما کسی این‌کار را نکرد.
درحال‌حاضر وقتی مسئولان مدرسه چنین وسائلی را دست بچه‌ها ببینند با بی‌احترامی، خشونت و استفاده از الفاظ رکیک می‌گیرند. گاهی هم خانواده‌ها را صدا می‌کنند. بچه‌ها هم وقتی این رفتارها را می‌بینند بیشتر لجبازی می‌کنند.»
کیانا می‌گوید که فضای مدرسه شاد نیست؛ هیچ اقدامی از سوی مسئولان مدرسه برای شاد کردن فضا صورت نمی‌گیرد و حتی گاهی به آنها فشار وارد می‌کنند: «مثلاً ما را مجبور می‌کنند در بعضی از جشنواره‌های مناسبتی شرکت کنیم که این موضوع ما را آزار میدهد. چرا باید برخلاف خواسته‌مان در جشنواره، جشن و مناسبتی مشارکت کنیم. درحالی‌که در مسائل مهم‌تر به خواسته‌های ما توجه نمی‌کنند.»
او ادامه میدهد: «مثلاً ما به‌عنوان دانش‌آموزان پایه نهم که در مقطع حساسی هستیم و امتحان نهایی داریم، نیمی از سال به‌دلیل بارداری یا حوادثی که برای معلمان‌مان رخ داد، کلاس نداشتیم و وقتی به این موضوع اعتراض کردیم و درخواست دادیم تا معلم جایگزین برایمان بگذارند، اصلاً به خواسته‌مان توجه نکردند. همه اینها درحالی‌است که توجه به مدل موی دانش‌آموزان یا همراه داشتن انگشتر و گردنبند و آینه، برای آنها مهم‌تر از تشکیل کلاس و داشتن معلم است.»
محمد، دانش‌آموز کلاس دهم است و می‌گوید که رفتار مسئولان مدرسه با آنها خوب نیست. گاهی کیف بچه‌ها را می‌گردند تا شاید گوشی پیدا کنند، اما این کار‌ها نتیجه معکوس دارد. کیف دانش‌آموزان حریم شخصی آنهاست. او درباره علت لجبازی بچه‌ها با مدیر و مسئولان مدرسه می‌گوید: «گاهی برای ساده‌ترین مسائل به آنها ناسزا می‌گویند و توهین می‌کنند. این کار‌ها باعث لجبازی دانش‌آموزان می‌شود.»
مصرف سیگار، گل و لجبازی با مدیرانمعضل جدید مدیران مدرسه، اما حالا سیگار‌های الکترونیکی است. «سال تحصیلی گذشته گروهی از دانش‌آموزان مدرسه موج سیگار کشیدن را راه انداختند. در آن زمان بچه‌ها حوالی مدرسه سیگار می‌کشیدند. مسئولان مدرسه بعد از شناسایی بچه‌هایی که این موج را راه انداخته بودند، آنها را اخراج کردند. مدتی بعد از این ماجرا متوجه شدم که تعدادی از بچه‌ها در مدرسه سیگار الکترونیکی می‌فروشند و حتی برخی از دانش‌آموزان سیگار الکترونیکی را داخل مدرسه هم استفاده می‌کردند.»
این ماجرایی است که علیرضا ۱۶ ساله تعریف می‌کند. او، اما مصرف پاد یکی از انواع سیگار‌های الکترونیک را از اسفندماه سال گذشته شروع کرده: «استفاده از پاد به‌عنوان یکی از سیگار‌های الکترونیکی، به من حس باحال بودن میدهد. من به لذت‌های زودگذر دنیا آنقدر اهمیت نمی‌دهم که به خاطر ضرر‌های کم پاد، از آن استفاده نکنم. به‌هرحال قلیون و سیگار هم ضرر دارند، اما مردم استفاده می‌کنند. برخی معتادند و به نیکوتین نیاز دارند، برخی دیگر هم مثل نسل ما فقط خوششان می‌آید که از این سیگار‌های الکترونیکی استفاده کنند.»
در مدرسه هومان ۱۵ ساله، اما فقط سیگار‌های الکترونیکی استفاده نمی‌کنند، گل و سیگار‌های معمولی هم در جمع‌شان پیدا می‌شود. هومان کلاس نهم است و استفاده از پاد را از تابستان سال گذشته شروع کرده. چرا کشیده؟ «دوستانم می‌کشیدند و من هم خوشم آمد که بکشم. اما اگر بدانم این سیگارها خیلی ضرر دارند، استفاده نمی‌کنم.»
او می‌گوید که در مدرسه آنها اتفاقات دیگری هم می‌افتد: «گل، ۴۰۰-۳۰۰هزار تومان است و خیلی‌ها می‌کشند. سیگار معمولی هم مصرف می‌کنند.» برای دانش‌آموزان مدرسه آنها قیمت بالای گل، مهم نیست به‌همین‌دلیل حتی هر روز می‌خرند. خانواده‌ها، اما بی‌خبرند: «بیشتر بچه‌ها گل را بیرون از مدرسه می‌کشند و بسیاری از آنها به‌دلیل مصرف همین مخدر دچار مشکلات روحی و روانی شده‌اند.»
هومان اینها را می‌گوید و ادامه میدهد که چند وقت پیش، مسئولان مدرسه دستگاه تشخیص نیکوتین و گل خریدند تا از بچه‌ها تست بگیرند، اما هیچ‌وقت از آن استفاده نکردند: «مدیرمان با ما صحبت کرد که دیگر نکشیم. حتی محدوده‌ای خارج از مدرسه را مشخص کرد و گفت که در آن محدوده سیگار نکشیم، اما دانش‌آموزان از روی لجبازی با مدیر دقیقاً در همان محدوده سیگار می‌کشند و فیلم و عکسش را در اینستاگرام منتشر می‌کنند.»
استیصال خانوادههاپدر دانش‌آموزی که بنا به اصرار فرزندش ناچار شده برای او سیگار الکترونیکی بخرد، می‌گوید که مصرف این سیگارها به‌شدت بین دانش‌آموزان رایج شده. این پدر اواخر سال گذشته متوجه می‌شود که همه دوستان پسر ۱۴ ساله‌اش از این نوع سیگار استفاده می‌کنند: «پسرم هر خواسته‌ای دارد، با ما مطرح می‌کند و ما هم اگر بدانیم خواسته‌اش معقول است، برایش تامین می‌کنیم.
اواخر سال گذشته او از ما خواست که برایش پاد بخریم.» والدین تحقیقاتی انجام داده و باتوجه به مضرات استفاده از این نوع سیگارها، از خریدن آن خودداری می‌کنند: «دوستان پسرم همه از این سیگارها استفاده می‌کنند. ما حدس زدیم که ممکن است وقتی دوستانش از این دستگاه استفاده می‌کنند، او هم بخواهد امتحان کند و از سیگار مصرفی سایرین استفاده کند. ترسیدیم دچار بیماری‌های واگیردار ناشی از مصرف مشترک شود، به‌همین‌دلیل تصمیم گرفتیم خودمان برایش سیگار الکترونیکی بخریم که حداقل از کیفیت آن اطمینان نسبی داشته باشیم. زیرا بیشتر این سیگارها چینی و قاچاق هستند و مشخص نیست از چه موادی در آنها استفاده می‌شود. برای خرید پاد، ۳ میلیون تومان هم پرداخت کردیم.» خانواده، اما حالا از کارشان پشیمان شده‌اند.
اختلال در رشد مغزیمحمد هاشمیان، فوق‌تخصص ریه، اما شیوع استفاده از سیگار‌های الکترونیکی در میان دانش‌آموزان را مهم می‌داند و به هم‌میهن می‌گوید: «باید ابتدا این موضوع بررسی شود که فلسفه ایجاد سیگار‌های الکترونیکی چه بوده، زیرا این سیگارها ضرر زیادی دارند و در جهان تبدیل به معضلی برای سلامت جامعه شده‌اند. ماجرا از آنجا شروع شد که به‌دلیل خطرات استفاده از سیگار، پزشکان به مصرف‌کنندگان توصیه کردند تا مصرف سیگار را ترک کنند. زیرا سیگار علاوه بر اینکه عامل بسیاری از سرطان‌هاست مانند سرطان مثانه، پانکراس، معده و...، باعث بیماری‌های انسدادی مزمن ریه هم می‌شود. این بیماری باعث التهاب راه‌های هوایی و تنگ‌شدن آن می‌شود.»
او اضافه می‌کند که راهکار‌های مختلفی برای ترک سیگار پیشنهاد شد که مشاوره‌های پزشکی و روانپزشکی، آدامس، برچسب‌های نیکوتین، از جمله آنها بودند: «استفاده از سیگار‌های الکترونیکی هم راهکار دیگری برای ترک سیگار بود. یعنی ورود این نوع سیگار به بازار به منظور کمک به ترک سیگار بود.»
این فوق‌تخصص ریه این را هم می‌گوید که مضرات این سیگارها، در اوایل تولیدش چندان معلوم نبود، اما بعد از مدتی برخی از ضرر‌های آن مشخص شد: «بعد‌ها مشخص شد که این سیگارها موجب سرفه، ایجاد خلط؛ نفس تنگی و احتمالاً انسداد ریه می‌شود. مواد شیمیایی واردشده به بدن از طریق این سیگارها باعث التهاب ریه می‌شود که کنترلش سخت است. نیکوتین موجود در این سیگارها باعث افزایش تپش و انقباض قلب و بالا رفتن فشار خون می‌شود؛ بنابراین در جهان مصرف این سیگار به افراد عادی توصیه نمی‌شود.»
به گفته او درحال‌حاضر سازمان غذا و داروی آمریکا، مصرف سیگار الکترونیکی در راستای ترک سیگار را تایید نکرده است: «این سیگارها آثار بسیار مضر دیگری هم دارند که ممکن است در طول زمان مشخص شوند. حتی ممکن است این آثار بدتر از آثار سیگار هم باشند.»
هاشمیان درباره تاثیر مصرف سیگار‌های الکترونیکی بر نوجوانان هم می‌گوید: «مطالعات نشان داده که این سیگارها هم برای رشد مغز نوجوانان مشکل‌ساز است، هم روی سیستم جنسی و تولیدمثل آنها اثر می‌گذارد. حتی مصرف این نوع سیگارها توسط مادران باردار می‌تواند باعث ایجاد اختلال در جنین شود.»
توبیخ و اخراج بی‌فایده استفروغ تیموریان، جامعه‌شناس و کارشناس آموزشی که سال‌هاست در مقطع متوسطه تدریس می‌کند، اما با تایید شیوع و گسترش استفاده از انواع سیگار‌های الکترونیکی در میان دانش‌آموزان به هم‌میهن می‌گوید: «مسائل مختلف در مدارس آنقدر زیاد است که مسائلی مثل کشیدن سیگار معمولی و الکترونیکی و حتی مخدر گل، عادی شده است. چندی پیش در مدرسه‌ای که تدریس می‌کنم، بچه‌ها را به‌دلیل آوردن موبایل به مدرسه گشتند، بچه‌ها موبایل‌ها را پنهان کردند، اما در کیف‌هایشان وسایل زیادی مثل سیگار، حشیش، وسایل پیشگیری و قرص جلوگیری از بارداری پیدا شد.»
او معتقد است که به‌هرحال فضای مجازی روی رفتار دانش‌آموزان تاثیر گذاشته است: «زنان جامعه آنقدر با ناکامی‌های مختلف مواجه‌اند که امروز بچه‌ها با کشیدن سیگار یا مسائل مختلف دوست دارند خودشان را نشان دهند. خیلی از این دانش‌آموزان می‌خواهند بگویند، همان‌کار‌هایی را می‌توانند انجام دهند که هم‌سن‌و‌سالان شان انجام می‌دهند. نسل جدید به گونه‌ای رفتار می‌کند که گویی چیزی برای از دست دادن ندارد.» بااین‌همه او معتقد است که تنبیه، توبیخ و اخراج دانش‌آموزان در ارتباط با این مسائل بی‌فایده است.
تکرار سختگیری دهه‌های قبلحالا در کنار ماجرای کشیدن سیگار‌های الکترونیک و برخورد مسئولان مدرسه، گشتن و بازرسی کیف دانش‌آموز در مدرسه که در دهه‌های گذشته هم رایج بود، آیا می‌تواند راهکاری مناسب برای برخورد با دانش‌آموزان و حفاظت از آنها باشد؟ سوالی که تیموریان به آن پاسخ میدهد: «این رفتارها جز ایجاد تنفر و انزجار، نتیجه‌ی دیگری ندارد. کیف دانش‌آموز حریم شخصی اوست؛ اتفاقی که برای نسل‌های دهه ۵۰ و ۶۰ افتاد و آن‌زمان هم مورد اعتراض بچه‌ها بود، چرا باید تکرار شود. به نظر می‌رسد نیاز به یک آموزش همگانی برای تعامل با نسل نوجوان داریم. به‌جای بازرسی بچه‌ها و ایجاد اضطراب و خشم در آنها باید فرهنگ‌سازی کرد، باید زیربنای تربیتی جامعه و بعد مدارس را درست کرد، سپس سراغ دانش‌آموز رفت.»
این جامعه‌شناس معتقد است که امروز هزاران مسئله مهم‌تر از موضوع حجاب در جامعه وجود دارد: «فرهنگ‌سازی با زور و خشونت انجام نمی‌شود. این نسل متفاوت از نسل‌های گذشته فکر می‌کند و هنجارهایش در بسیاری از موارد تغییر کرده است. با زور و فشار نمی‌توان مسئله‌ای را به او تفهیم کرد.»
این کارشناس آموزشی تاکید می‌کند که ساختار اجتماعی و سیاسی روی جامعه تاثیرگذار است و بخشی از والدین هنوز از ساختار سیاسی و اجتماعی تاثیر می‌پذیرند به‌همین‌دلیل نسل جوان نه والدین خود را قبول دارد و نه ساختار سیاسی، مذهبی و اعتقادی را: «وقتی دانش‌آموزان نمی‌توانند توسط والدین، ساختار خانواده و مدرسه ارضای روحی و روانی شوند، به فضا‌هایی مراجعه می‌کند که ساختار‌های اشتباه و ناامنی برایشان دارد.»
با زور و خشونت نمیشوددانشآموزان امروز فرزندان والدین دهه‌های ۵۰ و ۶۰ هستند؛ نسلی که به‌شدت تحت فشار جامعه و نسل پیش از خود بوده و برای تغییر سبک زندگی‌اش تلاش و هزینه‌های بسیاری پرداخت کرده است. سختگیری‌هایی که والدین در دوران نوجوانی با آن مواجه شدند، چه تاثیری بر اصول تربیتی آنها داشته است؟
تیموریان دراین‌باره می‌گوید: «معمولاً متولدین اواخر دهه ۸۰، والدین‌شان از نسل دهه‌های ۵۰ و ۶۰ هستند. فشار‌هایی که روی متولدین این دو دهه بود، ترس‌های پنهان و سختگیری‌ای که در مدرسه وجود داشت مثل رنگ جورابِ اصلاح صورت و... باعث شد پدران و مادران نخواهند همان تجربه را تکرار کنند، بنابراین آزادی‌هایی به فرزندشان داده‌اند تا کمبود‌های خودشان جبران شود. درحالی‌که باید به چارچوب آزادی‌ای که به فرزندشان می‌دهند، توجه کنند.»
به گفته این جامعه‌شناس نمی‌توان با این دانش‌آموزان نسل جدید، با پند و نصیحت صحبت کرد: «دانش‌آموزان امروزی به‌شدت از مسائل مذهبی گریزانند. بچه‌های امروز آگاه و مطالبه‌گرند و به‌راحتی سر کلاس اعلام می‌کنند که درباره یک موضوع خاص صحبت نکنید، ما گوش نمی‌دهیم. بخش عمده‌ای از این رخداد‌ها هم به مشکلاتی باز می‌گردد که در ساختار سیاسی، فرهنگی و اقتصادی جامعه وجود دارد.»
او تاکید می‌کند که فرهنگ‌سازی و بالابردن سطح پذیرش دانش‌آموزان با زور و خشونت امکان‌پذیر نیست. متولیان تربیت و آموزش باید از جامعه‌شناسان، روانشناسان و افراد متخصص و باتجربه استفاده کنند و تیمی از این کارشناسان تشکیل دهند و با کمک آنها رویکرد مناسبی را برای تربیت نسل در پیش گرفت.
ما مقصریممدیر یک دبیرستان پسرانه هم که نخواست نامش در گزارش بیاید، می‌گوید که مصرف سیگار‌های الکترونیکی نسبت به گذشته بیشتر و گرایش به استفاده از این وسیله در میان نوجوانان پررنگ‌تر شده است.
او در گفتگو با هم‌میهن توضیح میدهد: «دانش‌آموزان معمولاً نمی‌توانند برای انتخاب خود استدلالی بیاورند و نهایتاً تاکید می‌کنند که استفاده از این سیگارها بسیار کمتر از سیگار‌های معمولی است و به‌همین‌دلیل هم استفاده از آن ضرری ندارد. ازطرف‌دیگر گرایش دانش‌آموزان نسبت به انجام رفتار‌های پرخطر نسبت به گذشته هیچ تغییری نداشته و همچنان مواردی مانند گرایش به سوء‌مصرف موادمخدر، الکل و رابطه‌های آسیب‌زا را در بر می‌گیرد. اما ممکن است میزان دسترسی دانش‌آموزان به این موارد نسبت به گذشته افزایش یافته باشد.»
این کارشناس آموزشی معتقد است که نوجوانان در حوزه ارزش‌های اخلاقی دچار چالش چندانی نیستند، بلکه هنجار‌های آنها تغییر کرده: «به‌عنوان مثال گفتگو و لحن دانش‌آموزان نسبت به گذشته تغییر زیادی داشته است. آنها در گفتگو‌های روزمره خود از کلمات و واژه‌هایی استفاده می‌کنند که بار معنایی قشنگی ندارد یعنی کلمه یا ناسزایی که در گذشته حین دعوا و برای توهین به‌کار می‌رفت، در مکالمات روزمره‌شان استفاده می‌شود و اصلاً هم آن را توهین‌آمیز نمی‌دانند.»
نسلی که باید قانع شوداو تاکید می‌کند که جامعه بزرگسال ما نمی‌تواند به خوبی حوزه هنجار‌ها و ارزش‌ها را از یکدیگر تفکیک کند و به‌همین‌دلیل قضاوت جامعه بزرگسالان نسبت به نوجوانان در برخی حوزه‌ها چندان هم درست نیست: «من سرکشی و عصیانی در نوجوانان نمی‌بینم، معتقدم که تعبیر‌های ما از این موضوع اشتباه است. این نسل، عصیانگر و سرکش نیست، اما به‌واسطه تحولاتی که در جهان و ایران رخ داده، پرسشگر شده و باید قانع شود. یعنی باید بتوانیم به زبان این نسل درباره موضوعی به آنها توضیح دهیم و حق انتخاب را هم برایشان قائل شویم. اما ما چنین رفتاری نمی‌کنیم و واکنش طبیعی او به رفتار ما عصیان است.»
این کارشناس آموزشی می‌گوید که ساختار‌های حاکم بر مسائل کلان کشور بیشتر بر باور‌های کلان بچه‌ها به‌ویژه دیدگاه‌های اعتقادی و مذهبی آنها تاثیری منفی داشته است. او اساسی‌ترین راهکار برقراری تعامل مناسب با دانش‌آموزان را تغییر نگاه والدین و مربیان از مفهوم تربیت می‌داند: «در جامعه ما آنچه توسط والدین و نهاد‌های امنیتی رخ میدهد «کنترل رفتار» است به‌جای مفهوم واقعی تربیت. تا فهمی در والدین و مربیان درباره تربیت و نقش آنها در این حوزه ایجاد نکنیم، راه‌های دیگر جواب نمی‌دهد. مثلاً در حوزه ایجاد نشاط در مدارس، باید توجه کرد که بچه‌ها اسباب نشاط خودشان را جور می‌کنند، زیرا نیاز طبیعی آنها تفریح و شادی است و آنها می‌توانند به‌خوبی این فضا را در بازی‌ها و دورهمی‌های‌شان ایجاد کنند. به نظر من، روش‌های غلط ما در برخورد با بچه‌ها و مداخله‌های تربیتی‌مان است که به‌دلیل فهم غلط از مفهوم تربیت در میان متولیان است. فهم آنها مبتنی بر کنترل بیرونی است یعنی گمان می‌کنند طرف مقابل را باید به‌نوعی کنترل و تربیت کنند که شبیه خودشان شود. به نظر من، تا وقتی این رویکرد در میان والدین و مربیان وجود دارد، نمی‌توان از نوجوانان انتظار زیادی داشت.»
این کارشناس آموزش تاکید می‌کند که اسناد بالادستی مانند سند تحول آموزش تعریف‌های خوبی از مفهوم تربیت ارائه داده، بنابراین مهم است که متولیان آموزش این موضوع را موردتوجه قرار دهند. درحالی‌که این مسئله در کانون توجه متولیان آموزش نیست: «وقتی موضوعی در کانون توجه نیست، طبیعتاً تلاشی هم برای جاری‌شدن آن در سیستم آموزشی نمی‌شود.»
tags # معلم ، دانش آموزان سایر اخبار
مدیررسانهای پرسپولیس: سپاهان به جای شکایت بیجا، عذرخواهی کند